18 februari 2019 | Een beslissing om op te stappen is nooit makkelijk, zelfs niet als het al een paar jaar sluimert en knaagt. Zeven parlementsleden (MP’s) deden het vanmorgen: ze stapten gezamenlijk uit de Britse socialistische Labourpartij en ze zetelen voortaan als onafhankelijken. Hun redenen om deze daad te stellen zijn uiteenlopend: ze willen al een poos dat Labour-leider Jeremy Corbyn ijvert voor een tweede referendum over de inmiddels hoogzwangere Brexit, ze verwijten de top van de partij antisemitisch gedrag en vinden dat er geen beterschap in zit op dat vlak, ze vinden het Labour-beleid te links, te intolerant, het internationaal beleid van Corbyn en de zijnen raakt kant noch wal…
De klassieke discussie brak los. Wie uit de partij stapt, moet zijn of haar zitje opgeven en zich wagen aan een zogenaamde ‘by-election’, een verkiezing tussendoor als een kiesdistrict zijn of haar verkozene overlijdt, stopt met politiek, of uit de partij stapt waardoor ze verkozen zijn. Nonsens zeggen de verkozenen: we zijn verkozen door onze kiezers en niet door de partij waarvoor we staan (of in dit geval stonden). Opstappen is dom zeggen anderen, want zo kunnen ze de Labourpartij – die er, geven ze toe, erg radicale standpunten op nahoudt – van binnenuit niet bijsturen.
De reacties in hun kiesdistricten zijn verdeeld: het zijn verraders, ze moeten zich herkiesbaar stellen, ik zal ze blijven steunen… Op Twitter druipt het vitriool van het scherm. Een parlementslid wist te vertellen dat je in zo een omstandigheden best mijlenver van nieuwe media blijft. De zeven rebellen hebben geen ‘leider’, geen partij, geen programma, geen naam, geen medewerkers en geen geld om aan een politieke toekomst te timmeren. Politieke zelfmoord is dat. Tenzij ze nog 29 andere parlementsleden kunnen overtuigen om uit de fractie te stappen waar ze nu inzitten. Dan kunnen ze de derde grootste fractie worden in het Lagerhuis en hebben ze automatisch een zeg in zowat alles waar het in Westminster om draait. Nu vormen de Schotse Nationalisten die derde grootste fractie.
En ja… intussen komt 29 maart 2019 elke dag een stukje dichter. Deze week is vooral ‘face-to-face’-overleg voorzien in de interne Britse politieke keuken en met de gesprekspartners op het Europese vasteland.
