11 februari 2019 | De dag begon, na het ontbijtritueel, met het ijsvrij maken van de voorruit van de wagen. Vorst is deze tijd van het jaar uiteraard niet uitzonderlijk, eerder gewoon. Een dagtemperatuur van om en bij de tien graden is dat wel. En omdat er door de aanwezigheid van een gast, zeg maar vakantieganger, aan het weekend nog een extra dagje uit werd gekoppeld voor een wandeling aan het noordwestelijk punt van Norfolk, leek het een goed idee ons te kleden zoals het hoort: in laagjes. Je weet namelijk nooit hoe het weer gedurende de dag evolueert. De eerste bestemming was Hunstanton. De vriendelijke dame van het toerismebureau wist ons te vertellen dat we zeker tot aan de voormalige vuurtoren van Old Hunstanton moesten wandelen en dat er even verder een gelegenheid was om koffie te drinken bij een stuk lekkere chocoladetaart.
We stapten gezwind aan de bovenzijde van de rots die Hunstanton typeert. Op het strand wandelen was niet mogelijk door hoogtij, waardoor de golven tegen de rots slaan. De oude vuurtoren was na 15 minuten al bereikt. De dame van het toerismebureau had de bedoeling van onze dag wellicht fout ingeschat. De versnapering zou voor de terugkeer zijn. Voor ons lang een uitgestrekt strand met duinen en schorren en slikken van enkele kilometers breed. We stapten over een van de bekende ‘National Trails’ van Engeland, namelijk het Norfolk Coast Path, via een van de zijpaadjes tot aan meest noordoostelijke puntje van het Holme Dunes National Nature Reserve, waar we de middag in de duinen doorbrachten. Twee kledinglaagjes gingen een na een voorzichtig uit. De wind was gaan liggen, het zeewater was spiegelglad en de golven waren nauwelijks waarneembare gulpjes water die over het natte strand spoelden. Het leek wel lente.
De terugweg verliep via het strand waar bij laag water grote en kleine waadvogels en meeuwen zich tegoed deden aan wat het strand allemaal voor lekkers te bieden had. Met af en toe enkele sprongen over kleine geulen die het laatste zeewater van het strand naar het wegtrekkende water voerden, bereikten we opnieuw de rots van Hunstanton. Die komt als het ware enkele honderden meters voor de vuurtoren, waar onze tocht zou beloond worden met een kopje koffie met chocoladetaart (een van de laagjes die de dag vullen), uit de grond en groeit tot enkele tientallen meter oog. De rots heeft drie laagjes: een dunne toplaag met grond waarin het groen dat op de rots te zien is groeit, een witte krijt laag te vergelijken met de witte rotsen in Dover, en mooie dikke laag kalksteen met een uitzonderlijk schitterende oranjerode kleur. We gingen zo op in het landschap, dat we de koffie (een latte met drie laagjes) en een chocoladetaart (meestal heeft ook die laagjes) helemaal vergaten. Het was tijd om naar huis te rijden.
PS. Wat hebben we nog geleerd? Dat een dag zonder Brexit geen verloren dag is. Ik zie morgen wel of de wereld nog draait.
